Op reis naar Australie
Silvana Prins

Coronavirus: Ik zit vast in Sydney…

Sydney, een geweldige wereldstad waar ik een jaar zou gaan wonen, werken en reizen met een working holiday visum die ik een paar maanden eerder had aangevraagd. Twee weken geleden was het dan zover, ik werd op Schiphol uitgezwaaid door mijn ouders en zou over een paar uur naar Sydney vliegen via Singapore.

Een jaar naar Australië

Een lange reis naar de andere kant van de wereld, ik had er zin in en was blij de beginnende gekte over het coronavirus in Nederland en Europa te ontsnappen.

Anderhalve dag later landde ik op Sydney Kingsford Smith International Airport en moest ik natuurlijk langs de douane, ik werd geholpen door een aardige en behulpzame douane officier met een niet te missen Australisch accent. “Yup, ik ben in Australië!” dacht ik meteen…

De eerste week verbleef ik in een hostel midden in de stad zodat ik echt op kon gaan in het Sydney-leven, precies wat ik wilde!

Corona gekte in mijn hostel…

Aangekomen in het hostel kreeg ik al snel mee dat de corona gekte hier ook al was begonnen en er maatregelen werden getroffen door de overheid.

De “gratis eten” events in het hostel zouden worden geannuleerd door het te grootte verspreidingsrisico, er werden posters opgehangen met maatregelen waar iedereen zich aan moest houden en paaltjes voor de receptie geplaatst zodat je een goede afstand hield van elkaar en het personeel.

De dag nadat ik was aangekomen in Sydney werd een maatregel ingesteld dat iedereen die Australië in kwam 14 dagen in isolatie moest doorbrengen, “ik was dus net op tijd”, dacht ik nog…

De dagen erna leek alles redelijk normaal naast de maatregelen die werden getroffen, mensen deden hun ding en de restricties waren nog redelijk mild in tegenstelling tot die van Europa.

Dus ik deed ook m’n ding en regelde alles wat er geregeld moet worden als je net verhuisd bent naar een ander land, ik had een Australisch telefoonnummer nodig, moest een Australische bankrekening openen, een belastingnummer aanvragen en opzoek naar werk en een  woning voor de komende tijd.

Australie opera house sydney

Heb ik geluk gehad?

Na een aantal dagen in stad kwamen er meer maatregelen van de overheid bij en nu mochten er zelfs helemaal geen buitenlanders Australië meer in de komende 6 maanden, “wow, ik heb wel geluk gehad”, dacht ik bij mijzelf…

Een beetje in shock appte ik een vriendin die ook voor een jaar working holiday naar Australië zou komen en haar baan in Nederland al had opgezegd. Dat ging dus allemaal niet meer door, in ieder geval het komende half jaar niet.

Verder was iedereen in Sydney nog vrij om de straat op te gaan, wel met de “social distance” regeling in acht nemend, en daar heb ik natuurlijk van geprofiteerd door de stad een beetje te verkennen, foto’s bij het rustige Opera House te maken, de stille Harbour Bridge over te steken en het was zelfs zo mooi weer dat ik ook nog een dagje op het strand heb gelegen! Maar nee, dat was niet de dag waar half Sydney op Bondi Beach lag en er wereld nieuws mee werd. Want daardoor werden er strengere maatregelen gesteld en werden stranden, sportscholen en andere plekken waar veel mensen tegelijk samen komen gesloten.

Opera house in sydney australie coronavirus

Meer en meer ging dicht en een baan vinden werd steeds moeilijker

De dagen daarna was ik druk opzoek naar werk en een woning, had ik verschillende appartementen in de stad bekeken en uiteindelijk een keuze gemaakt waar ik de komende tijd wilde gaan wonen. Werk was een lastigere kwestie geworden omdat winkels, bars en restaurants werden gesloten, er waren geen tot weinig toeristen meer dus werken in een hotel, wat ik graag wilde doen, zat er ook niet meer in.

Ondertussen had ik contact gemaakt met kennissen die ook in Australië verbleven en gevraagd hoe hun situatie was, waar al snel uit bleek dat de meesten plannen hadden om terug naar hun eigen land te gaan. “Hm., dat is jammer..”, waren mijn gedachten toen nog.

Verhuizen of toch niet?

De volgende dag zou ik verhuizen naar het appartement dat ik had uitgekozen dus pakte ik m’n koffer weer, checkte uit bij het hostel en nam een Uber. Aangekomen bij het appartement waren er opeens verschillende problemen waardoor het toch niet mogelijk was voor mij om daar te wonen dus besloot ik m’n spullen weer te pakken en terug te gaan naar het hostel waar ik de afgelopen week had gezeten. “Is dit een teken?” dacht ik.

De kennissen en mensen in het hostel die ik had gesproken raadden mij aan om ook terug naar mijn land te gaan, “omdat het toch een moeilijke en lastige situatie is” en “omdat het beter is om bij familie te zijn op dit moment, stel dat er iets gebeurt”

Dit alles bracht mij erg aan het twijfelen en realistisch gezien was het niet de beste tijd om hier te zijn, het was niet mogelijk om het werk te vinden dat ik graag wilde doen en meer en meer maatregelen werden getroffen waardoor ik niet echt kon genieten van m’n tijd in Australië.

Coronavirus australie

M’n besluit werd genomen, ik ga terug naar Nederland

Na een tijdje te hebben geskyped met mijn moeder had ik met een zwaar hart besloten om toch maar weer terug naar Nederland te gaan en ging ik opzoek naar vluchten van Sydney naar Amsterdam.

Niet de makkelijkste opgave omdat het grootste deel van de vluchten was geannuleerd, mensen werd geadviseerd om niet te reizen en er verschillende landen op slot gingen zodat er geen overstap mogelijkheden naar Europa beschikbaar waren.

Na een aantal uur zoeken had ik eindelijk een vlucht van Sydney naar Amsterdam gevonden en geboekt. Na het verlengen van mijn verblijf in het hostel zat ik elke dag met mijn “fingers crossed” dat de vlucht niet werd geannuleerd, want ik had al gemerkt dat er elke dag zomaar iets kan veranderen.

En toen werd m’n vlucht geannuleerd

En jawel, dat wat ik hoopte dat niet zou gebeuren, gebeurde. Ik werd ‘s ochtends wakker en had een email ontvangen van de luchtvaartmaatschappij waarbij ik mijn vlucht had geboekt, die mij met spijt informeerde dat mijn vlucht de volgende dag was geannuleerd, “Serieus.. 1 dag van te voren?! Zucht…”

Het was natuurlijk iets waar ik al rekening mee had gehouden dat zou kunnen gebeuren en na een kort moment van vele gedachten die door mijn hoofd gingen, heb ik mijn laptop aangedaan en gelijk gezocht naar een andere vlucht terug naar Nederland.

Er waren ondertussen niet veel luchtvaartmaatschappijen meer over die nog vlogen en daardoor ook bijna geen mogelijkheden meer om terug naar Europa te komen, dus heb ik heel impulsief de eerste vlucht die een beetje betaalbaar was meteen geboekt.

Wat er nu gaat gebeuren? We wachten af…

Nu maar hopen dat deze vlucht wel doorgaat, “I keep my fingers crossed!”.

Dit artikel is geschreven door Silvana Prins, je kan haar via Instagram volgen via @silva.nana.thali