Tien jaar geleden maakte reisbegeleider Roel Smulders een avontuurlijke individuele wereldreis van zeven maanden voor een relatief goedkoop totaal bedrag van € 6000. Droom jij van zo’n wereldreis na de corona crisis? Roel vertelt hieronder alles over zijn avontuur én deelt tips!
Zo ziet een wereldreis voor 6000 euro er ongeveer uit
Het is begin januari wanneer ik in mijn woonplaats Maarheeze op de trein naar Schiphol stap nadat ik door mijn ouders, broer en zus uitgezwaaid ben. Via Skyscanner heb ik een voordelig wereldticket gevonden voor € 1500 waarbij ik achtereenvolgens: New Delhi, Peking, Honolulu en Los Angeles aan zal doen. Vanaf Los Angeles heb ik geen concreet reisplan en zal ik spontaan beslissen hoe mijn solo wereldreis op het vaste land van Noord-Amerika verder gaat verlopen.
Start van mijn wereldreis: New Delhi
In New Delhi bezoek ik de eerste dagen per tuktuk het oude centrum van Delhi met het rode fort en Raj Ghat, de laatste rustplaats van Mahatma Gandi, die door een Hindu-extremist werd vermoord op 30 januari 1948. Gandi is hier aan de oever van de heilige Yamuna-rivier daags na zijn dood gecremeerd, waarna zijn as begraven is. Niet veel later is op deze plek een monument geplaatst wat inmiddels uitgegroeid is tot een bedevaartsoord voor aanhangers van de vredelievende Gandi, ook wel geestelijk vader van India genoemd. Opgelucht ben ik zodra ik samen met twee mede backpackers per taxi de enorme drukte van de miljoenenstad even achter me laat op weg naar Agra, wat op twee uur rijden ten zuiden van New Delhi ligt. Eenmaal in Agra aangekomen voel ik de spanning stijgen. Snel zal ik dan eindelijk mijn lang gekoesterde droom in vervulling zien gaan. Om oog in oog te staan met de Taj Mahal! Als kind speelde ik thuis vaker het bordspel “Hotel” waarbij je zelf hotels kan beheren. Één van deze hotels in het spel heet ook Taj Mahal. Na de taxi geparkeerd te hebben lopen we te voet richting de ingang van het complex. Aangekomen bij de grote toegangspoort is het moment dan daar. De toegangspoort lijkt wel de hemelpoort te zijn. Vanaf hier werp ik mijn eerste blikken op de immense en symmetrisch aangelegde tuin, met op de achtergrond het kroonjuweel van India in al haar glorie staande. Ik heb nog niet vaker zo’n geluksmakend gevoel gehad. Het is net alsof ik een wonder aanschouw en misschien is het dat ook wel! Net zoals bij mijn eerste blikken op de piramide van Giza of het Opera house in Sydney. Het zijn deze “landmarks” die je zo vaak op televisiebeelden, internet of foto’s in reisbladen voorbij ziet komen. Om ze dan daadwerkelijk zelf met eigen ogen te kunnen zien, ervaren en aanraken, geeft een enorm gelukzalig voldaan en bevredigend gevoel. De Taj Mahal is zo bijzonder mooi alleen al door het verhaal erachter. Het is eigenlijk een liefdes sprookje. Shah Jahan, de vijfde heerser van het Mogolrijk liet het grafmonument tussen 1632 en 1648 bouwen als laatste rustplaats voor zijn geliefde echtgenote Mumtaz Mahal, die in 1631 in het kraambed was overleden. Na de dood van Shah Jahan werden ook diens resten bijgezet in de tombe. Zo is de Taj Mahal, wat Perzisch: paleis van de kroon betekent, in feite een wit marmeren mausoleum. Zoveel verdriet had hij om de dood van zijn vrouw dat er volgens een legende een kleine opening zit in de koepel van de Taj, zodat wanneer het regent er druppels neersijpelen op de graftombe en zo net lijkt alsof hij huilt. Ook zou hij uit alle windstreken de beste architecten en werklui hebben verzameld om de Taj Mahal te bouwen. Na voltooiing zou hij vervolgens bij iedereen een hand eraf hebben laten hakken om zo te voorkomen dat iemand nog ooit zo een mooi en bijzonder gebouw kon maken.
Het zijn deze “landmarks” die je zo vaak op televisiebeelden, internet of foto’s in reisbladen voorbij ziet komen. Om ze dan daadwerkelijk zelf met eigen ogen te kunnen zien, ervaren en aanraken, geeft een enorm gelukzalig voldaan en bevredigend gevoel.
Twee wereldwonderen in 1 week
Na het broeierig warme India belandde ik in het koude China waar de temperatuur in Peking onder het vriespunt lag. In het centrum van Peking verken ik te voet het Tiananmenplein met het mausoleum van Mao Zedong, de grondlegger van de volksrepubliek China. Vandaar loop ik door de poort van de hemelse vrede de verboden stad in en bezoek ik ook nog het zomerpaleis net buiten het centrum, wat van oudsher een buitenverblijf van enkele dynastieën keizers was. Ook ontdek ik nog de tempel van de hemel, wat in een uitgestrekt park in het zuiden van Peking ligt. Hier leidden de keizers van de Ming-dynastie een plechtige, rituele ceremonie, waarbij ze als bemiddelaar tussen hemel en aarde offers brachten om de gunst van de goden af te smeken voor de volgende oogst. Op zo’n anderhalf uur rijden in noordelijke richting vanuit Peking bereik ik per bus het plaatsje Mutianya. Hier ligt één van de delen van de Chinese muur die nog goed bewaard zijn gebleven. Zittend in een stoeltje van een ski lift met naast mij de Chinese tourguide ga ik een berg omhoog alvorens ik mijn eerste blikken kan werpen op de muur. Vanuit de bus had ik al voorpret bij het uitkijken naar de allereerste contouren van de muur. Opnieuw opgewonden ben ik om binnen enkele minuten wederom een lang gekoesterde droom en wens in vervulling te zien gaan. Het wordt mijn tweede wereldwonder binnen één week! Na de Taj Mahal aanschouwd en bewonderd te hebben zet ik nu ook mijn eerste stappen over de Chinese Muur! De muur is ruim zesduizend km lang en daarmee de langste muur ter wereld. Hij werd gebouwd als verdedigingswerk tegen vijandige stammen uit het noorden. De muur is gemiddeld vier meter hoog en drie meter breed. Als ze de muur maar één meter hoog gemetseld hadden, zouden ze met de overgebleven stenen de muur helemaal rond de wereld hebben kunnen bouwen. Over de gehele lengte van de muur staan meer dan duizend wacht en uitkijktorens. Het oostenlijk eind van de muur eindigt in zee terwijl het westelijk deel ergens eindigt in een gebergte of woestijn. Ik breng ongeveer een uur al lopende en foto’s nemende over de muur genietende van deze bijzondere momenten. Al staande op de Chinese Muur en rondkijkende over het uitgestrekte landschap om mij heen besef ik mijzelf temeer hoe nietig en klein wij als mens zijn in deze wijdse wereld.
Een bonus dag op Oahu
Terwijl ik in oostelijke richting boven de Stille Oceaan vlieg zie ik voor mijn neus een denkbeeldige verticale witte stippellijn van pool naar pool op mijn vluchtscherm verschijnen. Het blijkt de internationale datumgrens te zijn. Niet veel later zie ik ook de Hawaïaanse eilanden als kleine groene stippen uit de blauwe watermassa van de Grote Oceaan oprijzen op mijn vluchtscherm. Omstreeks 09:00u ’s ochtends lokale tijd bereik ik mijn hostel in Honolulu terwijl ik diezelfde dag rond 09:00u in de ochtend vertrokken was vanuit Peking. Dankzij de internationale datumgrens die ik van oost naar west doorkruis beleef ik een dag opnieuw en win ik vierentwintig uur. Tijd voor een jetlag heb ik niet want ik wil deze bonusdag benutten om mijn eerste verblijf op Amerikaanse bodem zo goed mogelijk te besteden. Het idyllische en paradijselijke uitzicht vanaf het strand van Waikiki beach op Diamond Head, een inactieve vulkaan, is overweldigend mooi. De meeste indruk maakt echter de historisch beladen plek elf km ten westen van Honolulu, waar de VS in de vroege ochtend van zondag 7 december 1941 direct betrokken raakt in de Tweede Wereldoorlog. De Amerikaanse marinebasis Pearl Harbor werd in deze bewuste ochtend aangevallen door de Japanse keizerlijke marine waarbij 2.402 Amerikanen om het leven kwamen en nog eens 1.282 gewonden vielen. De meeste slachtoffers (1.177) vielen aan boord van de USS Arizona, een groot slagschip. Het wrak is nooit geborgen en ligt nog altijd op de bodem van de haven. Over het wrak is een gedenkteken gebouwd wat je kunt bezoeken en tot op de dag vandaag lekt er na tachtig jaar nog altijd olie uit het wrak omhoog.
Het is deze lokroep van het noorden die mij verleid om de ongerepte wildernis en de eindeloze weidsheid van het Noord-Amerikaanse continent verder te ontdekken en te ervaren als avontuurlijke pionier. Naarmate de uren verstrijken wordt het landschap om mij heen steeds ruiger en de menselijke beschaving lijkt steeds verder weg te zijn.
Daarna volgt de lokroep van het noorden
Op het moment dat ik tijdens de landing in Los Angeles vanuit mijn vliegtuigraam het iconische Hollywood sign in de verte op een heuvel aan me voorbij zie trekken komt het gelukshormoon dopamine bij mij vrij. The American Dream is waarheid geworden! Een week later ontmoet ik in een hostel in de wijk Hollywood twee Nederlanders met wie ik een drie weekse roadtrip maak. We volgen de Pacific Highway naar San Francisco om vervolgens oostwaarts de Sierra Nevada te doorkruisen en zakken af naar Death Valley. Vandaar rijden we achtereenvolgens naar: Las Vegas, de Hoover Dam, Bryce Canyon, Monumental Valley, Grand Canyon en Phoenix. Via San Diego en Palm Springs rijden we terug naar Los Angeles. Hier stap ik vervolgens weer in mijn eentje op de Greyhound bus waarmee ik de gehele westkust van de VS noordwaarts volg tot in Seatle. Onderweg verblijf ik nog drie weken in Portland bij mijn eerste couchsurf adres. Per ferry laat ik Seatle en de rest van de VS voorlopig achter mij en steek ik over naar het Canadese Vancouver Island. Hier spot ik in Tofino mijn eerste bruine beren en walvissen. Vanuit Vancouver brengt de Greyhound bus mij via het skioord Whistler en Lake Louise naar Banff NP in de Rocky Mountains. Vandaar bezoek ik ook Jasper NP en kom ik uiteindelijk in Edmonton en Calgary uit. In Edmonton kies ik ervoor om de langste etappe met de Greyhound bus verder noordwaarts te nemen richting Whitehorse, de hoofdstad van de Yukon. Het is deze lokroep van het noorden die mij verleid om de ongerepte wildernis en de eindeloze weidsheid van het Noord-Amerikaanse continent verder te ontdekken en te ervaren als avontuurlijke pionier. Naarmate de uren verstrijken wordt het landschap om mij heen steeds ruiger en de menselijke beschaving lijkt steeds verder weg te zijn. Onderweg zie ik elanden en grizzlyberen en voordat ik Whitehorse bereik merk ik dat het steeds langer licht blijft. Whitehorse blijkt de laatste halte van de Greyhound bus te zijn. Verder noordwaarst rijdt deze busmaatschappij niet . In Whitehorse, aan de Yukon rivier gelegen, kun je ’s nachts de wolven in de omringende bosrijke heuvels horen huilen. In het spoor van de goudzoekers van weleer lift ik verder noordwaarts en volg ik de Yukon rivier tot Dawson City. Eind 19de eeuw ontstond in dit stadje een ware goldrush nadat er in de nabijgelegen Bonaza Creek goud werd gevonden. Bij de Yukon rivier in Dawson City heb je een ferry waarmee je de rivier kan oversteken om via de Top the the World Highway, Alaska te bereiken. Alaska is mijn ultieme reisdoel tijdens deze wereldreis en dus vraag ik de automobilisten die staan te wachten op de ferry netjes of ik misschien mee mag liften richting Alaska. Helaas krijg ik enkel en alleen nee te horen in het begin en net op het moment dat ik mijn hoop begin te verliezen om überhaupt aan de overkant te geraken van de Yukon rivier, en dus Alaska, duikt er uit het niets plotseling een grote touringcar bus op. De jonge chauffeur heeft mij schijnbaar zien staan en vraagt uit zichzelf of ik mee wil rijden. Sommige dingen zijn simpelweg voorbestemd geloof ik. Alsof het zo moet zijn rijdt hij namelijk in een touringcar van de Holland America Line. Symbolischer kan het natuurlijk niet en zo mag ik, Roel uit Holland, instappen op weg naar Amerika. Wat misschien niet iedereen weet is dat Alaska een staat is van de VS. Ik heb het geluk dat de touringcar helemaal leeg is en de jonge chauffeur dus wel wat gezelschap wil tijdens de lange busreis naar Fairbanks in Alaska. Via de Top of the World Highway bereiken we in de late avond de grens met Alaska en dus de VS. De douane medewerkers ter plaatse hebben argwaan en vinden mij natuurlijk verdacht omdat ik als enige passagier in die grote touringcar zit, en ook nog uit het verre Nederland blijk te komen. Mijn backpack wordt dan ook grondig geïnspecteerd en ik moet uitleggen wat ik ga doen in Alaska. Omdat mijn reisdocumenten gewoon op orde zijn geven ze mij uiteindelijk toestemming om door te reizen. Vanuit Fairbanks lift ik nog een laatste maal tot in Anchorage. Hier stap ik tijdens Independence Day (4 juli) weer aan boord van een vliegtuig wat me via Seattle naar Toronto brengt. Na zes maanden wordt ik hier weer herenigd met mijn vader en broer die mij op komen zoeken. Per huurauto bezoeken we de Niagara Falls om vervolgens westwaarts via de eindeloze Canadese prairies van Manitoba, Saskatchewan, en Alberta het continent over te steken om zo de Rocky Mountains te bereiken. Vandaar rijden we grotendeels dezelfde weg weer terug oostwaarts om via een bezoek aan Montreal terug te keren in Toronto. Na drie weken vliegen zij weer terug naar Nederland en stap ik voor de laatste keer opnieuw in een Greyhound bus, naar mijn final destination New York. Tussen de wolkenkrabbers van Manhatten eindigt mijn individuele wereldreis van zeven maanden en met een one way ticket vlieg ik met Air Berlin voor € 399 naar Dusseldorf en heb ik het rondje van mijn leven gemaakt.
In Whitehorse, aan de Yukon rivier gelegen, kun je ’s nachts de wolven in de omringende bosrijke heuvels horen huilen.
Hoe zag deze wereldreis er uit
- Aantal maanden onderweg: 7
- Aantal vluchten: 9
- Aantal kilometers met Greyhound bus: 6.273
- Aantal kilometers roadtrip VS: 4.514
- Aantal kilometers roadtrip Canada: 9.158
- Aantal kilometers gelift: 1.700
- Aantal Couchsurf adressen: 7
- Aantal hostels: 24
- Totale kosten: € 6.000, waarvan € 2.500 voor de vluchten en € 3.500 voor overige uitgaven zoals: visa, accommodaties, vervoer, eten en entree bezienswaardigheden.
3 ultieme TIPS om ook budgetproof een wereldreis te maken!
Vliegen: Ik vond mijn voordelige multi-stad wereldticket naar New Delhi, Peking, Honolulu en Los Angeles voor 1500€ via Skyscanner.
Vervoer: De Greyhoundbus is een betrouwbare en betaalbare manier om lange afstanden te overbruggen in de VS en Canada terwijl je urenlang vanachter het glas kunt wegdromen terwijl je geniet van het uitgestrekte landschap.
Slapen: Via het online platform Couchsurfing overnacht je gratis bij mensen wereldwijd. In Portland heeft me dit naast een drie weken lang gratis verblijf, een uniek inkijkje in het bestaan van een doorsnee Amerikaanse vrouw opgeleverd. Ze liet me de mooiste en meest hippe plekken van de stad zien maar ook de schitterende natuurlijke omgeving van Mount Hood tot de ruige Pacifische kust van Oregon. Ik mocht zelfs mee naar verjaardagen en feestjes van haar vriendengroep en ik nam dankzij haar voor het eerst in mijn leven deel aan een yogales.
